sobota, 31 sierpnia 2013

Czy stosować w ogrodzie włókninę?

Często pytacie,  czy w ogrodzie między roślinami stosować włókninę, agrotkaninę czy matę szkółkarską? Włókninę powszechnie uważa się za najlepszy sposób przeciw chwastom, nie jest to jednak do końca prawdą... Natomiast włóknina rozłożona między roślinami pełni również inne funkcje: pomaga zatrzymać wilgoć w glebie, a zamocowana na skarpach ogranicza osuwanie ziemi.
mata szkółkarska w centrum ogrodniczym

Rozkładanie maty czy włókniny nie sprawi, że z ogrodu znikną wszystkie chwasty. Ograniczy ona z pewnością przerastanie chwastów znajdujących się w glebie, jednak nie chroni przed chwastami, które wsiewają się z góry i rozrastają na korze wyłożonej na macie, a wtedy i tak trzeba pielić. Chwasty również wsiewają się między kruszywami ułożonymi na macie: grysem czy żwirem, ponieważ między kamykami zawsze znajdą trochę ziemi i miejsca na zakorzenieni się. Zatem lepiej dokładnie odchwaścić glebę przed założeniem ogrodu i wówczas już nie męczyć się z włókniną. 

Włóknina utrudnia przesadzanie i dosadzanie nowych roślin, a także może sprawiać kłopoty przy szukaniu ewentualnych wycieków z linii kroplującej, która została ułożona pod matą. Ogranicza ona także możliwość kontroli wilgotności gleby i dobrania optymalnej dawki wody przy automatycznym nawadnianiu. Na ciężkich, gliniastych glebach przy zbyt dużej dawce wody i przykryciu terenu matą z powodu zbyt dużej wilgotności rośliny mogą zamierać. Nie jestem więc entuzjastą wykładania ogrodu włókniną.

Według mnie sprawdza się ona jedynie na dużych powierzchniach, gdzie rośliny narażone są na suszę oraz w miejscach szczególnie reprezentacyjnych z roślinami posadzonymi w dużej rozstawie. Stosowana jest również powszechnie w sadach, szkółkach drzew po to, aby ograniczyć chwasty rosnące w sąsiedztwie drzew, które konturowałyby z nimi o wodę i składniki mineralne. Matę szkółkarską wykorzystuje się również w szkółkach pojemnikowym i centrach ogrodniczych do ograniczenia rozwoju chwastów między pojemnikami z roślinami.

piątek, 30 sierpnia 2013

Krzewy o barwnych liściach - berberysy Thunberga

Krzewy o barwnych liściach posadzone pojedynczo stanowią w ogrodzie akcent kolorystyczny, natomiast sadzone w wielkich grupach tworzą barwne plamy albo tło dla innych roślin. Prezentowaliśmy już pęcherznicę kalinolistną w barwnych odmianach, teraz czas na berberysy Thunberga. 

Berberysy Thunberga to w zależności od odmiany średnie albo niskie krzewy liściaste, wprawdzie kłujące, ale są odporne na suszę, trudne warunki i przede wszystkim dzięki licznym odmianom o barwnych liściach w jaskrawych kolorach pozwalają uzyskać wspaniały efekt dekoracyjny. 

berberys Thunberga wybór odmian


berberys Thunberga 'Admiration'






berberys Thunberga 'Harlequin'

wtorek, 27 sierpnia 2013

Letnie kwiaty

budleja Dawida
Latem przypada pełnia kwitnienia wielu krzewów i bylin, które ogromem barwnych kwiatów potrafią wprawić w zachwyt. 

Jakie są wasze ulubione?

poniedziałek, 26 sierpnia 2013

Perowskia łobodolistna

Perowskia łobodolistna (Perovskia atriplicifolia) w czasie kwitnienia tworzy piękną fioletowo-niebieską mgiełkę wśród zieleni. Jest rośliną końca lata, ponieważ kwitnie w sierpniu i wrześniu, kiedy większość krzewów czy bylin już przekwitła. Może stanowić uzupełnienie rabat, na których potrzebny jest kolor fioletowo-niebieski, ponieważ kwitnie po szałwii omszonej i lawendzie.

Roślina jest podkrzewem do wysokości około 1,2 m, który częściowo drewnieje. Część nadziemna często przemarza zimą, jednak szybko odrasta wiosną. Dobrze jest przed zimą okryć rośliny warstwą liści albo kory, a wiosną krótko przyciąć na wysokość do 10 cm.

Gatunek wprost idealny na tereny suche w miejsca nasłonecznione. Gleba musi być przepuszczalna, ponieważ roślina nie znosi zastoisk wody. Roślina jest miododajna, wabi pszczoły i motyle.

Rewelacyjnie wygląda w dużych grupach  posadzona w sąsiedztwie drzew i krzewów o dużych zielonych liściach albo na rabatach. Ciekawie wygląda luźna grupa brzóz obsadzona perowskią.


ZESTAWIENIA
perowskia i brzozy



czwartek, 15 sierpnia 2013

Rdza gruszy - zwalczanie

W tym sezonie na wielu gruszach zarówno tych owocowych, jak i ozdobnych wystąpiła dosyć obficie rdza gruszy, czyli brązowo-pomarańczowe plamy na liściach. Powodem nasilenia choroby były przede wszystkim obfite opady i duża wilgotność powietrza na przełomie maja i kwietnia, czyli w momencie infekowania grusz przez zarodniki grzyba. W zeszłym roku ze względu na wiosenne susze choroba była spotykana dużo rzadziej.

rdza gruszy - spodnia strona liści, fot: oazazieleni.pl
rdza gruszy - wierzchnia strona liści, fot: oazazieleni.pl

Rdza gruszy powodowana jest przez grzyb Gymnosporangium sabinae, który ma dwóch żywicieli jałowiec sabiński i gruszę. Wiosną na pędach jałowców tworzą się żółtopomarańczowe skupiska zadorników (telia) w kształcie nieregularnych poduszeczek, później stożków. Zarodniki infekujące (basidiospory) są przenoszone na grusze, aby następnie rozwinąć się na ich liściach w postaci brązowo-żółtych plam.
Podstawową metodą walki z chorobą jest unikanie sadzenia jałowców sabińskich w sąsiedztwie  grusz, jednak ze względu na obecność jałowców na wielu sąsiednich działkach jest to trudne do wykonania, a jeśli wiąć pod uwagę zdolność przenoszenia zarodników na odległość 5 i więcej kilometrów, to praktycznie niemożliwe. Najważniejsze, żeby usuwać zainfekowane pędy jałowców oraz krzewy zainfekowane w znacznym stopniu, ponieważ choroba na jałowcach nie jest możliwa do wyleczenia, a pierwsze objawy w postaci żółtopomarańczowych skupisk zadorników (telia) pojawiają dopiero się po trzech latach od zainfekowania.

Najskuteczniejszy jest oprysk w momencie infekowania grusz przez zarodniki grzyba czyli około 20-25 kwietnia. Oprysk należy powtórzyć po 10 dniach, co pozwoli zminimalizować ewentualne zakażenia. Preparaty zalecane do oprysku to fungicydy z grupy triazoli: Score 250EC, Punch 400EC.


rdza gruszy, fot. oazazieleni.pl


środa, 14 sierpnia 2013

Park Branitz w Cottbus

W Cottbus położonym zaledwie 30 km od granicy polsko-niemieckiej, mniej więcej na wysokości Zielonej Góry można udać się na romantyczną przechadzkę po parku krajobrazowym Branitz. W XIX w. parku założonym przez księcia Hermanna von Pückler-Muskau płynnie prowadzone ścieżki prowadzą przez rozległe polany otoczone drzewami, zagajniki i laski. Natomiast urocze kładki i mostki pozwalają przekraczać strumienie, które w obniżeniach terenu rozlewają się w malownicze stawy. Wokół zamku zachwycają partery kwiatowe i rzeźby rozmieszczone pod pergolami obrośniętymi winoroślą.
Jest to z całą pewnością urocze miejsce dla wszystkich miłośników ogrodów. Podobny park również założony przez księcia Pücklera znajduje się na granicy polsko-niemieckiej w niemieckiej miejscowości Bad Muskau i polskiej Łęknicy.
zamek Branitz, foto: oazazieleni.pl

wtorek, 13 sierpnia 2013

Rośliny na niskie ozdobne żywopłoty

Niskie żywopłoty pełnią przede wszystkim funkcję ozdobną. Wygradzają one pewną przestrzeń, podkreślają kształty rabat, czy też stanowią wykończenie ogrodów parterowych charakterystycznych dla założeń w stylu francuskim i włoskim. Na zdjęciu obok barokowy ogród Vrtbovská zahrada (Vrtba garden) z Pragi, który wpisany jest na listę UNESCO. Niskie żywopłoty często towarzyszą także naturalistycznym ogrodom w stylu angielskim oraz nowoczesnym założeniom przy współczesnej architekturze. 
Wymagania stawiane roślinom na niskie żywopłoty to:
- wolny wzrost;
- duża zdolność krzewienia się po cięciu i budowania gęstej bryły;
- drobne liście;
- zimozielone liście;
- odporność na mróz;
- odporność na szkodniki i choroby. 

Według mnie najlepszymi roślinami na niskie żywopłoty są cisy i bukszpan wieczniezielony, ponieważ pozwalają one osiągnąć gęste, zielone bryły o praktycznie dowolnych kształtach.

Cisy najlepsze na niskie żywopłoty:
- cis pospolity (Taxus baccata) - gatunek, zielone igły
- cis pospolity ‘Fastigiata’ (Taxus baccata ‘Fastigiata’) - zielone igły
- cis pospolity ‘Summergold’ (Taxus baccata ‘Summergold’) - żółto-zielone igły
- cis pośredni ‘Hilli’ (Taxus x media ‘Hilli’) - zielone igły.

Bukszpany najlepsze na niskie żywopłoty:
- bukszpan wieczniezielony (Buxus sempervirens) - zielone liście
- bukszpan wieczniezielony 'Suffruticosa' (Buxus sempervirens 'Suffruticosa') - wolniejszy wzrost, drobne zielone liście.

Odmian bukszpanu o biało-żółtych liściach: 'Aureovariegata', `Argenteovariegata` nie polecam na żywopłoty, ponieważ często przemarzają.


żywopłot cisowy - jednorzędowy
żywopłot bukszpanowy jako obrzeże różanki
żywopłot bukszpanowy jako obrzeże rabaty
żywopłot bukszpanowy


Rozstawa sadzenia - dla uzyskania gęstego żywopłotu cisowego czy bukszpanowego:

- jednorzędowy niski żywopłot o docelowej wysokości 20-30 cm - młode rośliny należy sadzić co 15-20 cm;
- dwurzędowy żywopłot o docelowej wysokości 40-60 cm - młode rośliny należy sadzić co 30 cm w rzędzie, odległość między rzędami 25 cm.

Juka karolińska


Juka karolińska, juka włóknista (Yucca filamentosa) jest zimozieloną byliną o niezwykle efektownych kwiatostanach i egzotycznych liściach zebranych w rozetę.

Juka należy do rodziny agawowatych, pochodzi z południowej części USA. Wspaniale prezentuje się w grupach po kilka sztuk w szczególnie wyeksponowanych miejscach, czyli jako roślina soliterowa. Juki posadzone sąsiedztwie lawendy, czy szałwii po wysypaniu terenu wokół żwirem wprowadzą egzotyczny nastrój, który jest charakterystyczny dla ogrodów śródziemnomorskich.
Liście o długości 30-50 cm i szerokości około 2-5 cm tworzą rozety. Krawędzie liści strzępią się włóknami.
Kwiaty zebrane duży w kwiatostan o wysokości 1-1,8 m, który złożony jest z dzwonkowatych, pachnących kwiatów o wielkości 4-7 cm. W początkowej fazie kwitnienia kwiaty są zielonkawe, później stają się białe.

Juka wymaga stanowiska słonecznego i lekkich, przepuszczalnych gleb. Zamiera na glebach zbyt ciężkich i mokrych. W Polsce jest mrozoodporna.

W celu pozyskania nowych roślin można dzielić bryłę korzeniową albo ukorzeniać odrosty. Rozmnaża się również z nasion.






poniedziałek, 12 sierpnia 2013

Jak zwalczyć przędziorki - żółknące iglaki

Zdarza się, że rośliny w naszym ogrodzie mimo troskliwej pielęgnacji, czyli regularnego podlewania i nawożenia zaczynają zamierać. Liście szybko żółkną, później brązowieją i opadają, co może doprowadzić nawet do zamierania drzew czy krzewów. Przyczyną mogą być przędziorki. Na liściach roślin liściastych widać wówczas żółto-brązowe drobne plamki, które początkowo wyglądają jak np. niedobory nierwiastków, później brązowieją i opadają, natomiast u gatunków iglastych igły początkowo są jasno żółte, a później również brązowieją i opadają.
 
świerk kłujący 'Conica' - przędziorki
Rozwojowi przędziorków sprzyjają wysokie temperatury, susza i upały. Prządziorki to maleńkie  białe pajączaki z rzędu roztoczy, które są widoczne pod szkłem powiększającym. Potrafią one w sprzyjających warunkach w ciągu 2-3 tygodni doprowadzić do śmierci całych roślin. Przeważnie powodują zamieranie częsci roślin, co jest szczególnie widoczne na odmianach ozdobnych o regularnym kształcie, które po wycięciu suchych pędów tracą charakterystyczny pokrój. Przędziorki z roślin iglastych upodobały sobie świerki, a zwłaszcza świerk biały w odmianie 'Conica' (Picea glauca 'Conica'), który jest bardzo popularną stożkową odmianą. Świerk ten dorasta do około 1 m wysokości i tworzy regularny stożek. Bardzo często, stożki są jednak uszkodzone na skutek żerowania przędziorków - pojawiają się wtedy łysiny i dziury w regularnej koronie, które w miejscach szczególnie reprezentacyjnych praktycznie dyskwalifikują rośliny.
 

 
Przędziorki często również akatują rośliny liściaste: śnieguliczki czy wierzbę całolistną 'Hakuro nishiki'. Śnieguliczka Chenaulta 'Hancock' (Symphoricarpos x chenaultii 'Hancock') tworząca gęste, okrywowe dywany po ataku przędziorków będzie wymagała przycięcia, podobnie wierzbę całolistnę 'Hakuro nishiki' (Salix integra 'Hakuro nishiki'), która ma ozdobny kulisty pokrój również należy przyciąć na kulę, wówczas wypuści w koronie pędy równej długości.
 
Zwalczanie przędziorków:
 
Środki chemiczne
Przędziorki dosyć szybko uodparniają się na preparaty chemiczne, warto zatem stosować różne środki do kolejnych oprysków. Zalecane preparaty Catane 800EC, Karate Zeon 050CS, Magus 200SC, Nissorun 050EC, Omite 570EW, Ortus 05SC, Vertimec 018EC należy stosować zgodnie z zamieszczoną instrukcją. Dobre efekty dają Magus stosowany na przemian z Nissorun co około 1-2 tygodnie oraz Karate.
 
Metody biologiczne
Matody biologiczne są bardziej skuteczne w zamkniętych pomieszczeniach - szklarniach oraz na dużych plantacjach - w sadach, jednak w ekologicznych ogrodach, gdzie nie chcemy wprowadzać środków chemicznych do zwalczania przędziorków możne być stosowany dobroczynek gruszowiec, który  po prostu zjada przędziorki. Dobroczynek gruszowiec, to drapieżny pajęczak, który podobnie jak biedronka zjadająca mszyce zdziała wiele dobrego w walce z przędziorkami. Opaski z dobroczynkami można kupić w sklepach z artykułami sadowniczymi.

Poza zwalczaniem przędziorków ważna jest również prawidłowa pielęgnacja roślin, gdyż będąc w dobrej kondycji staną się bardziej odporne na choroby i szkodniki. Najważniejsze to sadzić rośliny na odpowiednim dla nich stanowisku pod względem nasłonecznienia oraz we właściwej glebie (przepuszczalna, żyzna, wilgotna, kwaśna, obojętna czy zasadowa). Wiele roślin wprawdzie przetrwa w niesprzyjających warunkach, jednak wówczas rosną one słabiej, są bardziej wrażliwe na szkodniki i choroby i wymagają bardziej troskliwej pielęgnacji. Trzeba pamiętać także, żeby nie dopućsić do zbyt silnego przesuszenia, czyli regularnie podlewać rośliny w zależności od warunków atmosferyczych, co kilka dni, a w upały nawet codziennie. Zapewnić roślinom odpowiednią do gatunku ilość substansji pokarmowych - nawożenie. Usuwać chwasty konturujące z roślinami. A także monitować rośliny pod kątem występowania chorób i szkodników.