Jak pielęgnować grudnika?

Autor: Inspirowani Naturą

Jest nazywany grudnikiem, zygokaktusem lub szlumbergerą. To nietypowy sukulent o pięknych kwiatach, które rozkwitają na święta. Zobacz jak o niego dbać:

źródło: www.pixabay.com

Zygokaktus jest epifitem – w warunkach naturalnych żyje na konarach tropikalnych drzew Brazylii. Jego długie, przewieszające się pędy zawierają dużo wody, dzięki czemu są mięsiste w dotyku, podobnie jak „klasyczne” sukulenty. Charakterystyczne dla tej rośliny są pojawiające się na tak zwanych areolach kwiaty.

źródło: www.pixabay.com

Okres kwitnienia grudnika przypada na koniec roku, czyli święta Bożego Narodzenia, co dało mu przydomek, pod którym jest najbardziej znany – kaktus bożonarodzeniowy. Co ciekawe, w swej ojczyźnie roślina kwitnie w maju, miesiącu, który na półkuli południowej przypomina „nasz” grudzień.

źródło: www.pixabay.com

Kwiaty

Zygokaktus w naturalnych warunkach wytwarza liczne kwiaty. Odmiany uprawiane w donicach, będące krzyżówkami charakteryzują się jeszcze większą ich ilością i jeszcze bogatszą gamą kolorystyczną. Dużą popularnością cieszą się dwubarwne zygokaktusy. Najczęściej spotykane są odmiany w kolorze fioletowym, białym, różowym, czerwonym i purpurowym.

źródło: www.pixabay.com

Pielęgnacja

Aby móc cieszyć pięknem się naprawdę dorodnego zygokaktusa, należy zapewnić mu silne, ale rozproszone światło. Zbyt mocne i jednostajne może doprowadzić do poparzenia, a niedobór skutkuje nienaturalnym wydłużeniem pędów i zanikiem pąków. Warunki zbliżone do tych, jakie panują w koronach drzew, są dla zygokaktusa optymalne.

Kluczowa jest jednak odpowiednia temperatura. Najlepsze miejsce dla grudnika w donicy to pomieszczenie o temperaturze około 18-20°C. Od sierpnia do października warto obniżyć ciepłotę do 12-15°C. W tym okresie roślina może zostać wyniesiona do ogrodu, jednak koniecznie w miejsce osłonięte od opadów i wiatru.

źródło: www.pixabay.com

Donica kwiatowa i podłoże

Przepuszczalna gleba o lekko kwaśnym odczynie będzie najlepsza. Donica kwiatowa dla grudnika powinna być wyłożona warstwą drenażu.

źródło: www.pixabay.com

Podlewanie

Jak na sukulenta przystało, grudnik dobrze radzi sobie z niedoborami wody. Nadmierne zalanie korzeni może wręcz doprowadzić do gnicia. W przypadku podlewania warto również skopiować warunki naturalne, gdzie woda deszczowa jedynie spływa po roślinie. Od sierpnia do października podlewanie należy zawiesić, tak by doprowadzić do przesuszenia pędów (nie bryły korzeniowej!). Nie należy zwilżać już rozwiniętych pąków.

Inspirowani Naturą to pierwszy w Polsce internetowy blog dla miłośników zieleni miejskiej, architektury krajobrazu oraz małej architektury kształtującej współczesny, miejski design… czyli właśnie dla Ciebie!

Inspiracje świąteczne - lampa choinka

Lampa w kształcie choinki z pewnością nie zastąpi pachnącego drzewka przybranego ręcznie wykonanymi ozdobami, ale może stanowić alternatywę, która świetnie wpasuje się w nowoczesne wnętrza oraz rozświetli tarasy oraz ogrody.

 

fot: iluminacja24.pl

fot: tchibo.pl

fot: vondom.com

Zielone ściany 3D z mchu

Zielone ściany we wnętrzach są dopełnieniem dobrego designu. Możemy nadawać im praktycznie dowolne kształty i używać wielu dostępnych roślinnych materiałów. Jednym z przykładów są ściany pokryte mchem, a właściwie zachowując poprawne nazewnictwo - porostem - chrobotkiem reniferowym. 

Mogą one znajdować się nawet w ciemnych pomieszczeniach. Nie potrzebują praktycznie żadnej pielęgnacji. Zero podlewania, zero przycinania. Chrobotek jest utrwalony, stabilizowany chemicznie, więc nic się z nim nie dzieje, jednak też już nie urośnie i nie możemy tu niestety mówić o żywej ścianie i jej wielu zaletach. 

Chrobotkowe ściany są przestrzenne i wydają się przenikać przez ścianę. Nie przejdziecie obok nich obojętnie... Coraz więcej osób decyduje się na taką dekorację w salonie albo aneksie kuchennym a nawet łazience. Chrobotkowe ściany pojawiają się też w siedzibach firm, centrach handlowych oraz urzędach.

Trzeba jednak pamiętać, że chrobotek jest farbowany, stabilizowany chemicznie i przez jakiś czas czuć farbą, więc lepiej po realizacji trochę odczekać zanim powiesimy dekorację w domu.

ostatnia realizacja - obraz z mchu, fot. oazazieleni.pl

ostatnia realizacja - obraz z mchu, fot. oazazieleni.pl

mój obraz z mchu, fot. oazazieleni.pl

chrobotek - mech na ścianie, fot. oazazieleni.pl 

mech na ścianie w centrum handlowym, fot. oazazieleni.pl 

Poniżej w kilku krokach przedstawię, jak samemu wykonać zieloną, przestrzenną aranżację.

1.  Materiały: chrobotek reniferowy - zielony (do kupienia w sklepach florystycznych i internecie), rama do zamocowania i wyeksponowania całości, płyta korkowa jako materiał do mocowania mchu i klej florystyczny oraz klej polimerowy i taśma dwustronna - mocowanie korka do ramy.

 2. Z płyty korkowej grubości 3 mm wycinam pożądany kształt.

 3. Przyklejam korek do szklanej ramy: taśma dwustronna dla podtrzymania i klej polimerowy.

 4. Za pomocą kleju florystycznego zaczynam przyklejać mech do podkładki korkowej.

5. Mech mocuję warstwami i w różnych kierunkach, żeby dobrze wyglądało z każdej strony.




Moja zielona ściana obok innych artykulów trafiła do magazynu Garden&Trends - kwiecień/maj 2016. Już zabieram się za kolejne aranżacje.

Pływające ławki - dodadzą lekkości

Pływające (unoszące się) ławki 'floating bench' sprawiają, że elementy małej architektury mniej wyróżniają się z otoczenia w ogrodzie czy na skwerze w myśl zasady, że im mniej zbędnych elementów, tym lepiej. Zabieg ten pozwala wyeksponować sąsiednią zieleń, czy oryginalną formę albo fakturę innych elementów. Przy takim rozwiązaniu zamiast przeważnie masywnych nóg do montażu wykorzystuje się niski murek, ścianę, które można także zamaskować roślinami. Po rozrośnięciu się roślin ławki dosłownie unoszą się w zieleni i mają bardzo lekką formę, a przestrzeń nie jest zaśmiecona nadmiarem elementów. 
 

fot: Judy White

design by Rumsey Farber

fot. newecolandscapes.com

fot. aldalandscapes.co.uk

fot. flowergardengirlco.uk

Jesienne trawniki z siewu

fot. diynetwork.com

Ostatnio usłyszałam kilka razy, że jesienią nie ma już sensu siać trawników i lepiej zrobić to wiosną. Jednak z doświadczenia mogę stwierdzić, że jest odwrotnie. Podstawowym problemem przy wzroście trawnika jest niedobór wilgoci. Jeszcze tydzień temu mieliśmy wprawdzie straszą suszę, ale zaczęło wreszcie padać i możemy siać. A wiosną czasem już w kwietniu robi się gorąco i sucho, a wtedy bez ciągłego podlewania z trawnika nic nie będzie.

Trawniki wysiane jesienią przeważnie mają pod dostatkiem opadów. Zdarza się czasem, że część nasion wysiewanych w listopadzie zmarznie zimą, jednak znam nawet trawniki wysiewane na początku grudnia, które rosną świetnie. Wszystko zależy od przebiegu zimy i od tego czy jest śnieg. Ponieważ nasiona, które nie zdążą wykiełkować pod śniegiem przetrwają mrozy. A wiosną będziemy już mieli zielony dywanik, zamiast zaczynać od zera i dopiero wysiewać.

Zakładanie trawnika krok po kroku:

1. Usunięcie wszystkich chwastów. Jeżeli teren jest mocno zarośnięty i nie jest możliwe skuteczne ręczne wyrwanie chwastów, warto zastosować glebogryzarkę. W ostateczności możemy wykonać oprysk preparatami zawierającymi glifosat, które spowodują  zamieranie niechcianych roślin. Użycie środków chemicznych ograniczamy zawsze jednak do bezwzględnego minimum. 

2. Przekopanie ziemi rodzimej na głębokość 15-20 cm albo przywóz i rozścielenie ziemi urodzajnej (ziemia przepuszczalna i żyzna o pH 5,5 - 6,0). Przy zbyt niskim pH nadmiernie rozwijają się mchy - przeciwdziałanie: rozsypanie wapna węglanowego. Przy zbyt wysokim pH darń rozwija się słabo i chwasty zaczynają ją zagłuszać - przeciwdziałanie rozsypania siarczany amonu - nawóz zakwaszający.

3. Odpowiednia gleba. Trawnik potrzebuje ziemi żyznej, a równocześnie przepuszczalnej. Na glebach ciężkich gliniastych będzie rozwijał się słabo, a darń będzie narażona na liczne choroby. Glebę gliniastą (a dokładnie wierzchnią jej warstwę 15 cm) trzeba rozluźnić przed dodanie pisku i użyźnić jednocześnie obniżając jej odczyn (pH) przez dodanie torfu w proporcji gleba gliniasta:piasek: torf = 3:1:1. Również na bardzo słabych piaszczystych glebach darń rozwija się słabo. Wówczas analogicznie należy do wierzchniej warstwy 15 cm dodać około 15-20% gleby gliniastej. 

4. Teren pod trawnik należy dokładnie oczyścić ze wszystkich zanieczyszczeń w tym kamieni, cementu, gruzu, a następnie wyrównać. W celu dokładnego wyrównania należy kilkukrotnie przegrabić lekkimi grabiami w różnych kierunkach. Grabienie zawsze w tą samą stronę spowoduje powstanie nadmiarów ziemi z jednej strony.

5. Zwałowanie terenu. Przekopaną ziemię trzeba zwałować przed wysiewem nasion, by uniknąć późniejszego nierównomiernego osiadania darni i tworzenia się zagłębień. Małe trawniki można po prostu udeptać płaskimi butami albo deskami zamocowanymi do butów. Natomiast duże powierzchnie należy zagęścić przy użyciu wału gładkiego o wadze 50-70 kg. 

6. Wysiew odpowiednio dobranej mieszanki. Nasiona należy wysiewać równomiernie. Na małych powierzchniach ręcznie, a na większych siewnikiem w dawce 30-40 g/m2. Mieszankę należy dobrać do warunków siedliskowych i funcji, jaki ma spełniać trawnik. 

Na tereny suche, ekstensywne, do ogrodów gdzie nie będzie zamontowanego systemu automatycznego nawadniania należy wybierać mieszanki o wysokiej zawartości kostrzew (kostrzewa owcza, kostrzewa czerwona).

Przykładowy skład mieszanki na tereny suche:
Kostrzewa owcza - 15%
Kostrzewa czerwona rozłogowa - 25%
Kostrzewa czerwona kępkowa - 10%
Kostrzewa trzcinowa - 25%
Wiechlina łąkowa - 5%
Życica trwała - 20%

Przykładowy skład mieszanki na tereny suche:

Kostrzewa trzcinowa - 45%
Kostrzewa czerwona - 10%
Życica trwała - 40%
Wiechlina łąkowa - 5%

Skład mieszanki na tereny sportowe, intensywnie użytkowane
wymagające częstego podlewania
Rajgras angielski - 55%
Rajgras angielski - 20%
Kostrzewa czerwona - 10%
Kostrzewa trzcinowa - 10%
Wiechlina łąkowa - 5%

Skład mieszanki na tereny częściowo zacienione:

Rajgras angielski - 30%
Kostrzewa czerwona - 25%
Kostrzewa czerwona - 20%
Kostrzewa owcza - 10%
Wiechlina łąkowa - 5%
Wiechlina łąkowa - 5%
Mietlica pospolita - 5%

7. Podlewanie. Nasiona w momencie pęcznienia, kiełkowania, a młode siewki w pierwszym okresie wzrostu potrzebują stałej wilgotności gleby. Jeżeli nie pada deszcz, a wysoka temperatura i wiatr powodują przesychanie podłoża wówczas konieczne jest codzienne podlewanie wężem ogrodowym albo przy pomocy systemy automatycznego nawadniania. Ważne, żeby kiełkujące nasiona i młode siewki nie zaschły. Trawniki zakładane jesienią praktycznie nie wymagają podlewania aż do wiosny.
8. Pierwsze koszenie trawnika. Młody trawnik należy skosić, gdy osiągnie on około 8 cm wysokości w celu pobudzenia roślin do krzewienia. Należy zadbać o to, aby kosiarka miała ostry nóż, gdyż w przeciwnym razie powyrywa młode trawy. Wysokość pierwszego koszenia to 4-5 cm.

Najczęstsze błędy przy zakładaniu trawnika.

Zakładanie trawnika - krok po kroku

Jesienne kwiaty - astry

Wrzesień i październik mogą się już wydawać miesiącami po sezonie. Większość roślin nie zachwyca barwnymi i różnokształtnymi kwiatami jak wiosną czy latem, a żółte liście zaczynają rozwiewać się na wietrze. To jednak jeszcze nie koniec. Nadszedł czas na jesienne byliny: astry, rozchodniki okazałe, jeżówki oraz dalie. Warto o nich pamiętać i zostawić im trochę miejsca w ogrodzie, żeby nacieszyć cię kwiatami jeszcze przed nadejściem zimy.

Astry to typowe jesienne kwiaty. Osiągają różne wysokości w zależności od gatunku, a ich kwiaty rozkwitają w odcieniach niebieskiego, fioletu, różu i bieli. Są idealne na rabatach wielogatunkowych oraz jako wysokie obwódki i do donic.

Dławisz okrągłolistny - jesienne zaskoczenie

Dławisz okrągłolistny (Celastrus orbiculatus) jest dużym i szybko rosnącym pnączem o jaskrawych żółto-czerwonych owocach. Przez cały rok jest ceniony z powodu licznych zielonych liści i pędów szybko zarastających pozostawione im konstrukcje, a jesienią zaskoczy nas dodatkowo niezwykłymi owocami.

dławisz okrągłolistny - owoce, fot. oazazieleni.pl

Dławisz jest rośliną dwupienną, czyli do zawiązania owoców potrzebne są egzemplarze żeński i męski. W uprawie spotykamy:

- 'Diana' - klon żeński, który wytwarza bardzo liczne owoce

- 'Herkules' - klon męski, nie owocuje.

WYSOKOŚĆ

- dorasta do 10-12 m wysokości, ma szybki wzrost do kilku metrów rocznie.

LIŚCIE

- eliptyczne z wydłużonym wierzchołkiem, jesienią wybarwiają się na żółto.

OWOCE

- niezwykle dekoracyjne, żółte torebki, które pękają na trzy części, a w środku są czerwone albo pomarańczowe osnówki z nasionami. Owoce zdobią roślinę w październiku.

KWIATY 

- kwitnie w maju i czerwcu, ma drobne biało-zielone kwiaty.

STANOWISKO

Dławisz dobrze rośnie nawet na słabych glebach, właściwie to lepiej nie sadzić go na bardzo żyznych, ponieważ może nadmiernie się rozrastać. Ma małe wymagania co do podlewania. Znosi miejsca półcieniste, ale lepiej owocuje w słońcu.

ZASTOSOWANIE

Potrzebuje mocnych podpór (pergole, trejaże, altany). Nie należy go sadzić w bliskim sąsiedztwie roślin wolno rosnących, ponieważ może je zagłuszyć. Świetnie prezentuje się także na ścianach budynków (wymaga podpór) oraz na starych pniach drzew.

Lecimy w kulki - krzewy o ozdobnych kulistych owocach

Wiosna i lato pozwoliły nam nasycić się rozmaitymi kolorami i formami kwiatów, które nierzadko powalały nas cudnymi zapachami. Trudno przecież oprzeć się urokowi pachnących róż, kaliny koreańskiej czy bzu lilaka albo obsypanym kwiatami hortensjom czy też budlei Dawida. Teraz przyszedł czas na owoce. Zachwycają nas szczególnie te dekoracyjne, które są bardzo kolorowe, przez co widoczne z daleka, wśród których królują oczywiście formy kuliste. Dodatkowym atutem jest także utrzymywanie się owoców od końca lata do mrozów. Jeśli zastanowić się, które krzewy wyróżniają się oryginalnymi i niezwykle dekoracyjnymi owocami, to bez wahania wymienię ogniki szkarłatne, których krzewy wydają się świecić z daleka, pięknotkę Bodiniera o rzadko spotykanych intensywnie fioletowych i lśniących owocach, a także śnieguliczkę Doorenbosa o różowych owocach.

PIĘKNOTKA BODINIERA

Pięknotka Bodiniera (Callicarpa bodinieri) jest niezwykłym krzewem głównie za sprawą fioletowych, błyszczących owoców, które jesienią niemalże oblepiają pędy roślin.

fot: pięknotka Bodiniera

fot: pięknotka Bodiniera

fot: pięknotka Bodiniera

fot: pięknotka Bodiniera

Krzew należy do rodziny werbenowatych, stąd kwiaty przypominają popularne rośliny jednoroczne. Krzewy kwitną na przełomie lipca i sierpnia. Kwiaty są drobne i fioletowe, dużo mniej atrakcyjne w porównaniu do owoców. Owoce dojrzewają na przełomie września i października. Są to małe, intensywnie fioletowe kulki, które oblepiają krzewy. Najpiękniej wyglądają w październiku na pędach już pozbawionych liści. 

Uprawa:

Krzew wymaga stanowiska słonecznego, osłoniętego oraz żyznej gleby, najlepiej wzbogaconej kompostem. Podstawą uprawy w naszym kraju jest jednak ochrona przed mrozem. Rośliny w zachodniej Polsce wymagają przykrycia na zimę przez pierwsze 3-4 lata, natomiast na pozostałych terenach - przez wszystkie zimy.

Pięknotka kwitnie na pędach dwuletnich, więc trzeba zadbać o przykrycie na zimę nasady krzewu, np. kopczykiem, a także pędów - włókniną, liśćmi, czy słomą. Warto też pamiętać o nawożeniu krzewów. Wiosną nawozem wieloskładnikowym, a latem nawozem potasowo-fosforowym, który konieczny jest dla intensywnego kwitnienia i prawidłowego dojrzewania owoców.

OGNIK SZKARŁATNY

Ognik szkarłatny (Pyracantha coccinea) jesienią wyróżnia się o ogrodzie kulistymi owocami w odcieniach czerwieni, pomarańczu i żółci. Krzewy w zależności od odmiany dorastają do wysokości od 1 do 3-3,5 m, przy szerokości 1-2 m. Pędy uzbrojone są w ciernie.

fot: ognik szkarłatny

 

fot: ognik szkarłatny

fot: ognik szkarłatny

 

fot: ognik szkarłatny

Liście

Zimozielone ogników są błyszczące, skórzaste, eliptyczne i mają piłkowane brzegi. Osiągają długość 2-4 cm. W czasie łagodnych zim liście pozostają zielone na krzewach, przeważnie jednak często marzną i brunatnieją. 

Kwitnienie

Kwitnie na przełomie maja i czerwca. Kwiaty są mało ozdobne, białe i drobne, jednak bardzo liczne. Dodatkowym ich atutem jest fakt, że wabią pszczoły.

Owoce

Główną zaletą krzewów są oczywiście owoce: kuliste o średnicy około 5-8 mm. W zależności od odmiany mogą być czerwone, pomarańczowe albo żółte, są jednak trujące. Długo natomiast utrzymują się na krzewie, bo od sierpnia przez całą zimę.

Zastosowanie

Krzewy sadzimy jako rośliny soliterowe, a także na nieformowane żywopłoty. Ogniki również dobrze wyglądają w dużych skupinach i w grupach wielogatunkowych jako ciemne tło dla innych, niższych krzewów i bylin. Krzewy sprawdzają się zarówno w ogrodach, jak i zieleni miejskiej.

Uprawa

Krzewy najlepiej się czują na stanowiskach słonecznych, w miejscach osłoniętych od wiatru, ze względu na częściowo zimozielone liście. Wymagania glebowe mają przeciętne, podłoże powinno być jednak przepuszczalne. Nie wymagają także specjalistycznego nawożenia. W czasie upałów, a także przed zimą i w czasie zimowych odwilży krzewy należy podlewać. 

Cięcie

Młode krzewy przez kilka pierwszych lat należy przycinać w celu rozkrzewienia, co roku na wyższą wysokość. Wiosną na przełomie marca i kwietnia przyciąć pędy martwe (uszkodzone przez mróz) oraz z ubiegłorocznymi owocami, które wiosną są już mało ozdobne. Pędy żywe, które mają tylko zbrązowiałe liście można skrócić dla zachowania zwartego pokroju krzewu. Rośliny dobrze regenerują uszkodzenia mrozowe i wiosną pojawią się na nich młode liście.

Odmiany

'Golden Charmer' – owoce pomarańczowo-żółte, dorasta do 2-3 m wysokości;

'Kuntayi' - owoce pomarańczowo-czerwone, wolny wzrost, niski, gęsty, dorasta do 1,2-1,5 m wysokości, odpowiedni na niskie żywopłoty, jedna z odmian najbardziej odpornych na mróz;

'Orange Glow' – owoce pomarańczowe, bardzo szybki wzrost, dorasta do 3-3,5 m;

'Red Column' – owoce czerwone, szybki wzrost, dorasta do 2,5-3m, pędy wzniesione, pokrój kolumnowy, odpowiedni na wysokie żywopłoty;

'Soleil d'Or' – owoce żółte - jaskrawe, dorasta do wysokości 2 m i podobnej szerokości, pędy przewisające;

'Teton' - owoce pomarańczowe, wolny wzrost , do 2 m wysokości.

ŚNIEGULICZKA DOORENBOSA

Śnieguliczka Doorenbosa (Symphoricarpos x doorenbosii ) jest krzewem okrywowym o bardzo gęstym pokroju i cienkich łukowato przewisających pędach. Kwiaty nie są szczególnie dekoracyjne, jasnoróżowe pojawiają się w czerwcu na wierzchołkach pędów. Krzewy pokryte są drobnymi  liśćmi o jajowatym kształcie. Niewątpliwą ozdobą krzewów są kuliste, różowe owoce, które dojrzewając w gronach powodują przewisanie pędów pod ciężarem owoców. Owoce dojrzewają już pod koniec lata i utrzymują się do mrozów. W zależności od odmiany krzewy osiągają wysokość 1,5-2 m i nieco większą szerokość.

fot: śnieguliczka Doorenbosa

fot: śnieguliczka Doorenbosa

Zastosowanie

Krzewy mogą być sadzone pojedynczo za względu na ozdobne owoce oraz jako krzewy na średniej wysokości żywopłoty o pokroju naturalnym.

Uprawa

Śnieguliczki w porównaniu z innymi krzewami mają bardzo małe wymagania siedliskowe. Rosną na różnych glebach od ciężkich gliniastych po piaszczyste. Znoszą zarówno stanowiska słoneczne, półcieniste, jak i cieniste. Musimy jednak pamiętać, że w miejscu słonecznym krzewy będą miały zdecydowanie więcej owoców i maja one bardziej intensywne zabarwienie. Zdarza się, że krzewy przemarzają w surowe zimy, jednak po przycięciu wiosną szybko się zregenerują. Krzewy są odporne na suszę i choroby. Czasem są atakowane przez wciornastki.

Cięcie

Śnieguliczka nie wymaga cięcia. Co kilka lat wskazane jest jednak cięcie odmładzają cena wysokości około 30 cm. Krzewy po cięciu szybko wypuszczają młode i bardzo liczne pędy.

Odmiany

'Ametyst' – dorasta do 1,5 m wysokości, owoce są duże, intensywnie różowe, dobrze rośnie w cieniu;

'Mother of Pearl' – dorasta do 2 m wysokości, owoce są bardzo liczne, różowo-białe

'Magic Berry' – dorasta do około 1 m wysokości, owoce są ciemne fioletowo-różowe

‘White Hedge' – dorasta do 1,5 m wysokości, owoce duże, nawet do 1,5 cm średnicy, białe, bardzo licznena krzewach.